Okno na las / „La Negrita” Morini Arquitectos

W zeszłym tygodniu zadzwoniła znajoma:

– Aga ! Kupiliśmy działkę. Wchodzisz w to?

– No jak nie jak tak.;)

– Marzy nam się długa prosta stodoła z funkcją podzieloną na trzy.

Nie ma sprawy, powiedziałam i już w głowie zobaczyłam zdjęcia tego domu w dalekiej Argentynie. Pomyślałam, że je tu pokażę, zostawię niech będą inspiracją, pretekstem albo powodem do tego by znajoma nie zrezygnowała z marzeń. 🙂

Każdy dom ma inną historię, inny początek, zakończenie. Tu początkiem była duża zadrzewiona działka i młoda para zakochana w tym drzewostanie. Wiedzieli, że chcą zamieszkać wśród tych drzew, nieustannie czuć ich obecność, a wszelkie kłopoty i zmartwienia zostawić za przed drzwiami. Tak też zrodził się pomysł na usytuowanie domu na jedynej niezadrzewionej polanie. Odczytując pragnienie klientów dom miał być otwarty na las, a zamknięty od strony drogi.

 

Ta idea była początkiem, ziarnem pod kolejne pomysły. Pierwotnie architekci Morini Arquitectos  planowali od frontu postawić długą pełną ścianę, z której po kolei wyrastałyby kolejne funkcje domu. Ostatecznie zdecydowano się „pociąć” dom na trzy moduły – trzy stodoły połączone lekkimi łącznikami. Ten zabieg nie był przypadkowy, dzięki niemu przez duże okna do domu wpuszczono jeszcze więcej lasu niż pierwotnie zakładano. Spójrzcie z nami na rzut i przekrój:

Widać tu cały zamysł projektantów. W pierwszej stodole mamy otwarty garaż, z którego przechodzimy do części głównej domu. Ostatnim modułem jest część sypialniana.

Ten pomysł nie jest przypadkowy. Dom jak drzewo ma się rozwijać z każdym kolejnym krokiem. Krokiem przed siebie, lub krokiem ku powiększaniu rodziny. Ten układ pozwala tworzyć kolejne moduły dla przyszłych domowników. I nawet jeśli się rozrośnie, rozgałęzi dalej, to wciąż będzie spójny z pierwotną ideą domu.

I tak sobie myślę, że życie w tym domu zaplanowano jak spacer po lesie. Dodatkowo długość domu mobilizuje 😉 Kolejne moduły od garażu, przez salon po sypialnie nadają rytm codziennej wędrówki. Minimalistyczne wnętrze nie rozprasza, a wręcz stają się ramą do obrazów jakie maluje nam natura za oknem.

Chętnie przemierzałabym z Wami dalej kolejne metry tego domu, ale teraz zachęcam Was, byście na chwilę zatrzymali się na zdjęciach. Spojrzeli na każdy element i poczuli jego historię. Nie tą która już była, ale tą która dopiero stworzy ta przestrzeń.

Bo projektowanie to właśnie tworzenie historii. Nie tylko konstrukcji, ale przede wszystkim zdarzeń, momentów, chwil, które tu ktoś kiedyś przeżyje. A od nas architektów zależy jak będzie je pamiętał. Może właśnie taki obrazek jak zdjęcie powyżej, będzie czyimś wspomnieniem z dzieciństwa. Będzie pamiętał każde z otaczających dom drzew i mamę, która krząta się o poranku, lub odpoczywa w popołudniowym słońcu.

Czyż nie warto dla tego wspomnienia zbudować tak pięknego domu?

Architekci: Morini Arquitectos

Zdjęcia: Gonzalo Viramonte

Źródło:

https://www.archdaily.com/

https://www.dwell.com/

https://www.designboom.com